Συγγραφέας
ΒΟΥΛΑ ΜΑΣΤΟΡΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Slider

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ

«Οι ιστορίες για παιδιά πρέπει να έχουν αίσιο τέλος»

Σήμερα γράφει ιστορίες για παιδιά, όταν όμως η ίδια ήταν παιδί, της άρεσε να αφηγείται ιστορίες με… βρυκόλακες! Καταξιωμένη συγγραφέας η Βούλα Μάστορη πρωτοπορεί θίγοντας στα βιβλία της θέματα κοινωνικά, όπως οι προκαταλήψεις, η ιδιαιτερότητα, η σεξουαλική παρενόχληση, το διαζύγιο των γονιών.

Της Ελπίδας Πασαμιχάλη

Πώς βλέπετε την τάση των σύγχρονων παραμυθιών να αφαιρούν κάθε τρομακτικό στοιχείο από την αφήγηση; Μήπως παρουσιάζεται ένας εξιδανικευμένος κόσμος;

Η άποψή μου είναι ότι μπορείς να πεις στα παιδιά τα πάντα, αλλά με τον κατάλληλο τρόπο. Επίσης η ιστορία πρέπει να έχει αίσιο τέλος. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα παιδικά βιβλία και τα βιβλία ενηλίκων. Στο παιδικό βιβλίο δεν μπορείς να βάλεις τον ήρωα να αυτοκτονεί στο τέλος. Αυτό απαγορεύεται.

Σε τι διαφέρει ο κόσμος των παιδιών από τον κόσμο των μεγάλων;

Είναι λάθος αυτό που λένε, ότι ο κόσμος των παιδιών είναι αγγελικά πλασμένος. Νομίζω ότι ο κόσμος των παιδιών είναι πιο σκληρός. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ σκληρά και ταυτοχρόνως πάρα πολύ τρυφερά. Επίσης ο κόσμος των παιδιών είναι αληθινός, όση φαντασία και αν έχουν. Ακόμη και όταν λένε ένα ψέμα, είναι φαντασία.

Πώς αποφασίσατε να μιλήσετε στα παιδιά για θέματα όπως η σεξουαλική παρενόχληση, το διαζύγιο των γονιών, η ιδιαιτερότητα;

Αυτά τα θέματα απασχολούν ή θα απασχολήσουν κάποια στιγμή τα παιδιά, διότι έτσι είναι η σημερινή ζωή. Και τα βιβλία μου θέλω να ακουμπούν στην πραγματικότητα ακόμη και αν πρόκειται για φαντασία.

Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου (2005) για το βιβλίο «Δωριλένια» και εκπρόσωπος της Ελλάδας για το Διεθνές Βραβείο Αντερσεν 2008. Τι σημαίνουν για σας αυτές οι διακρίσεις;

Μου έδωσαν χαρά, αλλά όχι μεγαλύτερη από αυτή που μου δίνει η αγάπη των μικρών αναγνωστών μου όλα αυτά τα χρόνια.

Ποια είναι η «Δωριλένια»;

Η Δωριλένια είναι μία μικρή, η οποία καταλαβαίνει όλες τις λαλιές του κόσμου και αρνείται να μιλήσει την ανθρωπολαλιά. Διότι η γατούλα της η Ριρίκα της είχε πεί ότι αν αρχίσει να μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα θα ξεχάσει όλες τις άλλες γλώσσες, ακόμη και το γεγονός ότι κάποτε τις ήξερε. Και επειδή δεν θέλει να το πάθει αυτό, δεν μιλάει καθόλου…

Ο δικός σας γάτος τι σας «λέει»;

Εγώ μιλάω την ανθρωπολαλιά και έχω ξεχάσει πια να μιλάω τις άλλες γλώσσες. Έχουμε όμως τη γλώσσα του σώματος και με αυτή επικοινωνώ με τον γάτο μου, τον Ερμή. Όταν γράφω στο κομπιούτερ κάθεται στα πόδια μου. Ενοχλείται όταν χτυπάει το τηλέφωνο και όταν θέλει να μου δείξει την αγάπη του μου κάνει… κουτουλιές!

Παιδικές αναμνήσεις και ιστορίες με …δράκουλες!

 

Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Και νομίζω ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό σε έναν συγγραφέα που γράφει για παιδιά: Έχει έντονη συναισθηματική μνήμη.

Όταν ήμουν παιδί, μου έφερναν φαγούρα τα «καλά» ρούχα. Ειδικότερα αυτό το ρούχο στη φωτογραφία. Εξ ου και η σχετική γκριμάτσα.

Το σούρουπο εκείνης της μέρας, λίγο πριν ανάψει το φως της κολόνας, μάζεψα, κατά το προσφιλές συνήθειό μου, πάλι τα πιο μικρά από μένα παιδιά κι άρχισα να τους λέω μια ακόμη τρομακτική «δρακουλίσια» ιστορία.

Δεν ξέρω πώς ερχόταν αυτές οι ιστορίες με τους δράκουλες και τους βρικόλακες. Μάλλον από τους θρύλους μας και τις παραδόσεις. Η φαντασία μου οργίαζε. Δεν είχα συνείδηση ότι ήμουνα «παραμυθού». Έλεγα και πολλά φανταστικά πράγματα, που οι άλλοι ονόμαζαν ψέματα, κυρίως η μάνα μου, από την οποία έτρωγα το ξύλο της αρκούδας. Για μένα όλα αυτά ήταν αλήθεια.

Εκείνη την εποχή, όταν έπεφτε ο ήλιος, οι νοικοκυρές βγαίναν στα πεζούλια. Οι πολύ γριές λέγανε ιστορίες. Εμείς, είχαμε μια γριά που λεγόταν Μέλπω και έλεγε τρομακτικά πράγματα. Μην ξεχνάτε ότι τα πρώτα παραμύθια ήταν πολύ άγρια. Δεν ήταν κατάλληλα για παιδιά.

Please publish modules in offcanvas position.