Η Αννα ζει στην επαρχία. Όλοι τη λένε αγοροκόριτσο. Μήπως όμως είναι ένα κορίτσι που ζητά να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια το μέλλον του; Ένα δυνατό μυθιστόρημα που περιγράφει τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβεία.
"Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι" περιγράφει μυθιστορηματικά την παιδική μου ηλικία στην Άμφισσα. Είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα (1η έκδοση 1982, εκδόσεις ΑΣΕ) και το μοναδικό που έγραψα σε γραφομηχανή. Θυμάμαι με παίδεψε τόσο πολύ η δαχτυλογράφηση τότε (ξανά και ξανά, ως τελειομανής που είμαι ακόμη και ως προς την εμφάνιση του "χειρογράφου" μου...), που το... σιχάθηκα και δεν αποφάσιζα να ξαναγράψω μυθιστόρημα, μέχρι που μπήκε στη ζωή μου το κομπιούτερ. Παρ' όλο που αντιμετωπίζω γενικά μ' επιφυλακτικότητα την τεχνολογία, είμαι από τους πρώτους συγγραφείς της γενιάς μου που υιοθέτησε το κομπιούτερ αμέσως! Και η συγγραφική ζωή μου (ως προς το τεχνικό μέρος τουλάχιστον) έγινε πλέον εύκολη. Τότε ήταν που αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω με μυθιστόρημα, βασισμένο στη μετάβασή μου από την παιδική ηλικία στην εφηβική ("Στο γυμνάσιο"). Κι ένιωσα τόσο απελευθερωμένη από το βραχνά των διορθώσεων, που δε δίστασα να "ξαναγράψω" το "Αυγουστιάτικο φεγγάρι", όταν το πήρε ο εκδοτικός οίκος ΠΑΤΑΚΗΣ, προκειμένου να συμφωνεί στις όποιες λεπτομέρειες με το βιβλίο "Στο γυμνάσιο" που είχε την ίδια ηρωίδα σε διαφορετική πλέον ηλικία. Μετά ήταν ζήτημα χρόνου η δημιουργία των άλλων δύο μυθιστορημάτων ("Ένα-Ένα-Τέσσερα" και "Κάτω απ΄την καρδιά της" ) με την ίδια ηρωίδα και που αποτέλεσαν τελικά την "τετραλογία με την Άννα".
Διαβάστε ΚΡΙΤΙΚΕΣ
«Αλλά έτσι είναι η μαμά της. Όλο φωνάζει. Και τα θηλυκά, λέει, δεν πρέπει να έχουν μεγάλο πόδι ούτε μεγάλο στόμα ούτε μεγάλο μπόι ούτε μεγάλη ιδέα... Η Άννα όμως δε λογαριάζει, έτσι κι αλλιώς, τον εαυτό της για θηλυκό. Να, γι’ αυτό και τώρα που καλοκαίριασε έβαλε και την κούρεψε η μάνα της τόσο πολύ, που δεν την ξεχωρίζεις πια από τ’ αγόρια». σ. 117
«…Κι όλοι κάνουν όνειρα ξαπλωμένοι όπως είναι πάνω στα μισοξεραμένα χόρτα. Και φαντάζονται δροσερά νερά και κύματα αφρισμένα. Ο ήλιος ψηλά καίει, όπως πάντα, και τα κλαδιά των δέντρων με κόπο συγκρατούν τις ακτίνες του. Κάπου κάπου ξεφεύγει καμιά και φτάνει στους φίλους μας, που ενοχλημένοι τότε ακόμη πιο πολύ σκεπάζουν κατσούφικα τα πρόσωπά τους…». σ. 122
