ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ

Γάτες αυτόνομες και συμμετοχικές

Η μαμά μου είναι γατόφιλη (...). Εμένα, αν με ρωτήσεις, μ' αρέσουν περισσότερο σι σκύλοι. Τους πιάνει το μάτι σου κι είναι χορταστικοί στην αγκαλιά. (...) Έπειτα, όταν αγριεύουν - οι σκύλοι, λέω - σου δίνουν μια ντόμπρα δαγκωνιά κι όχι εκείνες τις ύπουλες γατίσιες νυχιές, που δεν αποκλείεται να συνοδεύονται ΚΑΙ από δαγκωνιά! (...)". "(...) Η μαμά, όμως, από τότε που έχασε το σκυλί ΤΗΣ (και πάνε πάρα πάρα πολλά χρόνια από τότε, γιατί το έχασε όταν ήταν δώδεκα χρονώ), από τότε, λέω, δεν εννοεί v' αγαπήσει άλλο σκυλί, κι όλη την αγάπη της τη δίνει στις γάτες. Κι όχι ο'όλες, παρακαλώ, αλλά ΣΤΗ γάτα, που είναι κάθε φορά, βέβαια, η γάτα ΤΗΣ. Εδώ θα πρέπει να πω πως δεν μπορείς να θεωρείς εσύ μια γάτα για δικιά σου, γιατί γενικά αυτά τα πλάσματα είναι μονόχνοτα κι ανεξάρτητα, και δε θέλουν v' ανήκουν σε κανέναν παρά στον εαυτό τους. Μόνο μερικές φορές - κι αυτό σπάνια - συμβαίνει να δεθούν με κάποιον άνθρωπο, αλλά και τότε είναι γιατί τον διάλεξαν αποκλειστικά εκείνες (...)".

Διαφωνείτε; Στο βιβλίο της Βούλας Μάστορη, «Αγάπες... με ουρά», οι αγάπες αυτές είναι πολλές: η Μελένια, "μια απρόβλεπτη μακρομάλλα ξανθιά, που (...) γύριζε ξαφνικά και που 'ριχνε μια καρφωτή με τα νύχια ΚΑΙ των τεσσάρων ποδιών της ταυτόχρονα", ο Οθέλλος, ένας "ολόμαυρος (μακρυμάλλης κι αυτός), βραχνός γάτος, που όταν έβλεπε τον μπαμπά έβηχε σαν φθισικός", και ο Μένιος, "ένας κάτασπρος γάτος, με κοντή όρθια γούνα, καθ' όλα συνηθισμένος, χαμηλών τόνων και εντυπώσεων". Και γίνονται ακόμη περισσότερες, όταν η Κλεοπάτρα, "μια αινιγματική γάτα μπούρμα", καταφτάνει στο σπίτι από μια αγγελία και "καταφέρνει να πάρει μια ζηλευτή θέση στη ζωή ενός σπιτιού όπου πλανάται το μυστήριο ενός άλλου γάτου, του Τζίτζερ", του πρωταγωνιστή μιας "θλιβερής γατοϊστορίας". Τότε, "ο μικρότερος γιος της οικογένειας την αντιμετωπίζει με φόβο και καχυποψία, κι όταν αυτή γίνεται τελείως απαραίτητη στη μητέρα του, αποφασίζει να δράσει..."

Τι θα συμβεί; Απολαύστε το! To βιβλίο είναι για μικρά (+9) και για μεγάλα παιδιά.